De beschermwaardigheid van het leven staat centraal bij Schreeuw om Leven, al vanaf de oprichting in 1985. De naam van onze stichting is geïnspireerd op de film The Silent Scream, die oprichters Bert en Willy Dorenbos gezien hadden. De wet afbreking zwangerschap was net in werking getreden en over euthanasiewetgeving was er volop debat. Schreeuw om Leven wilde zich er niet bij neerleggen en midden in de maatschappij een helder geluid laten horen. Dat deden we toen vooral met opvallende acties, die veel aandacht kregen in de media. In 1993 werd in Amsterdam de eerste Mars voor het Leven gehouden.
Sinds 2000 zijn we er met Er is hulp voor vrouwen die onbedoeld zwanger zijn geraakt. Door concrete hulp te bieden, proberen we de omstandigheden waardoor ze voor een abortus kiezen weg te nemen. Maar ook zijn we er voor vrouwen die juist worstelen met een post-abortustrauma.
Tot 2016 stond Schreeuw om Leven onder leiding van Bert Dorenbos. De confronterende acties die hij bedacht, trokken veel aandacht en bepaalden sterk het imago van de organisatie. Belangrijk is dat de boodschap overkomt, stelde hij. ‘Natuurlijk waren er grenzen. We gebruikten geen geweld. Maar we verzetten ons ertegen dat men abortus onder het tapijt wilde schuiven’. Met de komst van Kees van Helden als opvolger van Dorenbos kwam de nadruk meer te liggen op preventie en hulpverlening.
De laatste jaren ligt het aantal abortussen vrijwel constant rond de 30.000 per jaar, bij een afnemend aantal geboorten. Tegenover 1000 geboorten staan 169 abortussen, volgens cijfers over 2021. Voor ruim zeven op de tien Nederlanders is een abortus aanvaardbaar. Ook diverse medische en wetenschappelijke ontwikkelingen, waarbij embryo’s instrumenteel gebruikt worden, bedreigen het ongeboren leven.
Schreeuw om Leven legt zich bij deze ontwikkelingen nog altijd niet neer. Arthur Alderliesten, directeur sinds 2021: ‘We zijn ervan overtuigd dat het ongeboren leven vanaf het allereerste begin volwaardig leven is, en daarom beschermwaardig. In gehoorzaamheid aan de God van de Bijbel komen we op voor een menswaardige en hoopvolle toekomst voor moeder en kind. We werken aan een samenleving waarin abortus onnodig en ondenkbaar is. Graag voorkomen we dat ongeboren mensen gedood worden.’
In de maatschappij staan we in onze voorlichting en acties met overtuiging voor de waarde en de betekenis van het ongeboren leven, en zoeken we actief de dialoog. Met de jaarlijkse stille Mars voor het Leven blijven we aanwezig op straat. We zijn present bij abortusklinieken om vrouwen die een moeilijke beslissing moeten nemen bij te staan.
Met Er is hulp bieden we psychosociale en praktische hulp aan vrouwen die onbedoeld zwanger zijn. Ook na een abortus zijn we er voor hen die ondersteuning en hulp nodig hebben. We willen daarbij Gods liefde voor het kwetsbare merkbaar laten zijn en waar mogelijk heling bieden in Christus naam.
Woensdag 24 mei debatteert de Tweede Kamer over abortus dat in Nederland is opgenomen in het strafrecht. De inzet is om abortus uit het wetboek van strafrecht te halen (artikel 296). Dat klinkt misschien sympathiek, maar er zijn goede redenen om het te laten zoals het is. Ter bescherming van zowel de vrouw als het ongeboren leven. Vier aandachtspunten voor dit debat over een fundamenteel onderwerp.
Nieuwe ontwikkelingen bedreigen het ongeboren leven. Zoals het kweken van embryo’s voor wetenschappelijk onderzoek. Daarom organiseert Schreeuw om Leven op 16 juni een symposium over ‘Recht op leven’ en de rol van de kerk in de Sint-Janskerk in Gouda. De kerken in Nederland wordt gevraagd zich uit te spreken voor het leven.
Misschien dreigt het ongeboren leven in Nederland wel een groter gevaar dan abortus. Dat jaarlijks van ruim dertigduizend ongeboren kinderen het leven wordt beëindigd, is velen onder ons wel bekend. Laten we er ondanks dit getal dat stabiliseert er nooit aan wennen. Maar nog even en dan zet de politiek middels vernieuwde wetgeving de deur open voor het kweken van embryo’s ten behoeve van wetenschappelijk onderzoek.
Samen met tientallen leiders van prolifeorganisaties binnen Europa waren we onlangs in Boekarest bijeen om van elkaar te leren en elkaar te bemoedigen. Mijn persoonlijke, voorgenomen doel was geïnspireerd te raken en op een aantal concrete vlakken goede ideeën opdoen voor Schreeuw om Leven. Achteraf moet ik met verwondering vaststellen dat het op een heel andere manier is gebeurd. God gaat Zijn eigen weg. Dat heb ik zelf geleerd in Boekarest, maar bleek ook uit hoe mensen hartstochtelijk zoeken naar het behoud van menselijk leven. En hoe dat werk ook gezegend wordt!
