Het verhaal van Daphne
13-07-2023
De 40-jarige Daphne uit Den Haag raakte op haar 27e onbedoeld zwanger. De relatie met haar vriend was erg ingewikkeld. Toen ze erachter kwam dat ze zwanger was, had ze de relatie al verbroken. Ze besluit haar kindje toch te houden. Op ons kantoor in Hilversum vertelt ze haar verhaal. ‘Gevoelsmatig wilde ik geen abortus, maar ik dacht dat ik niet voor mijn kindje kon zorgen. Over mijn eerste gevoel heen, kwam paniek door de omstandigheden waarin ik zat.’
Daphne werkt als vrijwilliger in een koffiebar met een sociale functie. ‘Er zijn allerlei activiteiten om mensen te helpen’, vertelt ze. ‘Vanwege mijn PTSS kan ik niet meer werken. Voorheen werkte ik als projectleider in de zorg en als ervaringsdeskundige bij het Leger des Heils. Ik wil graag iets bijdragen aan de samenleving, daarom doe ik nu dit vrijwilligerswerk.’
Daphne groeide met haar ouders en twee broertjes op. Haar jeugd was niet altijd makkelijk. Er waren zeker liefdevolle kanten, benadrukt ze. ‘Ik vind het moeilijk om woorden te geven aan hoe mijn jeugd was. Mijn beide ouders maakten een trauma mee in hun jeugd, waardoor ze bepaalde dingen, zoals omgaan met grenzen, niet goed konden meegeven. Uit onvermogen. Ook was er in mijn jeugd misbruik. Dit verstoorde mijn gevoel van veiligheid en mijn beeld van relaties. Dit heeft zeker meegespeeld in de latere ongeplande zwangerschap. Op mijn 17e kreeg ik een fout vriendje, maar mijn ouders beschermden of begeleidden mij daarin niet. Ze wisten zelf ook niet hoe ze dat moesten doen. Het kleurde mijn beeld van wat normaal was in een relatie. Wat betreft relaties heb ik een rommelig leven gehad. Nu loop ik er zelf ook tegenaan dat ik bepaalde zaken niet goed kan meegeven aan mijn zoon, terwijl ik dat wel graag wil.’
Tijdens een van de relaties raakt Daphne zwanger, maar de relatie hield geen stand. ‘De relatie heb ik niet zomaar verbroken’, legt Daphne uit. ‘Ik hield echt van mijn ex. Maar hij is autistisch en zwaar beschadigd in zijn jeugd, waardoor hij zich niet goed kan inleven. Ook ging hij zowel verbaal als seksueel over mijn grenzen heen. Door mijn verleden dacht ik dat dat normaal was. Later ontdekte ik pas dat zijn gedrag abnormaal was. Toen ik mijn zwangerschap ontdekte, schrok ik enorm. Maar vanaf dag één had ik het gevoel: dit is heel bijzonder, er groeit een kindje in mij. Mijn omgeving reageerde goed en beloofde mij te steunen, ongeacht de keuze die ik zou maken. Mijn ex begon echter vrij snel met het uitoefenen van druk. Hij dreigde dat als ik niet met hem zou meegaan naar het buitenland, hij mijn kind zou meenemen. Mijn omgeving had onvoldoende door dat er sprake was van huiselijk geweld. Niemand zei tegen mij: “Moet je niet bij hem weg?”’
Niet alleen de bedreigende situatie met haar ex was moeilijk, Daphne moest ook haar huis uit waar ze in onderverhuur zat. ‘Ik had het gevoel dat ik mijn kind geen veilig leven kon bieden. Gevoelsmatig wilde ik geen abortus, maar ik dacht dat ik niet voor mijn kindje kon zorgen. Over mijn eerste gevoel heen, kwam paniek door de omstandigheden waarin ik zat. Mijn huisarts verwees me voor een keuzehulpgesprek door naar het FIOM. Daar gaf ik aan dat ik me heel naar voel bij een abortus. Ik wil mijn kind beschermen omdat ik van hem houd. Ik had niet het gevoel dat er naar mij werd geluisterd. Er was geen ruimte voor wat ik zelf wilde. Ik heb het gesprek als sturend ervaren en er werd niet neutraal naar mijn situatie gekeken. Ik had graag gezien dat er iemand met mij meedacht, mijn problemen in kaart bracht en passende hulp kon bieden in mijn omstandigheden en daarmee een goede situatie voor mijn kind en mij creëerde. Dat het welzijn van mijn ongeboren kind geen rol speelde, vind ik heel heftig. Het FIOM stuurde mij door naar een abortuskliniek, ondanks dat ik aangaf geen abortus te willen.’
Naar de kliniek
Ook bij de kliniek brengt niemand Daphne tot rust en ziet niemand hoe erg ze in paniek is vanwege haar omstandigheden. ‘Twee keer ben ik bij de kliniek geweest. De eerste keer durfde ik niet naar binnen. Toen ik 13 weken zwanger was, ging ik nog een keer. Ik herinner me de wachtkamer: er waren allemaal vrouwen die voor zich uit staarden en op de televisie was een programma met spelende peuters. Tijdens het gesprek vroeg ik of het kindje pijn zou hebben tijdens de abortus. Ik denk dat het door de paniek niet tot me doordrong dat een abortus niet het beste was voor mijn kind. Als ik me echt zorgen maakte om mijn kind en het wilde beschermen, dan is dit niet de manier.’
Daphne valt even stil. ‘Dit emotioneert me. Het antwoord op mijn vraag was: “We verdoven jou, dus dan is je kindje ook verdoofd, waardoor er geen verzet is.” Ik stond op en liep huilend weg. Het enige wat ik zei, was: “Mijn kind, mijn kind, mijn kind …” Ik zat daar omdat ik mijn kind wilde beschermen voor mijn onveilige situatie. Maar dat zei niks over wat ik nou zelf echt wilde. Daarom koos ik voor mijn kindje.’
Bedreiging
De omgeving bleef Daphne ondersteunen tijdens haar zwangerschap en veroordeelde haar niet. ‘Ze hielpen me met het zoeken van woonruimte en met de inrichting. Samen met mijn moeder en een vriendin kocht ik spulletjes voor de baby. De relatie met de vader van mijn kindje bleef ingewikkeld. Na de geboorte heeft hij mij regelmatig bedreigd of deed dingen waar ik erg van schrok. Ik ben zelf ook beschadigd, dus ik kon er niet goed mee omgaan. De combinatie van een man die zich niet goed kan inleven en je bedreigt, was heel spannend. Ik stortte in en de trauma’s kwamen naar boven. Het was niet meer veilig voor mijn kind. Ik verbrak al het contact met de vader en na een traject van rechtszaken is besloten dat hij geen contact meer met ons mag hebben.’
Hoe is het nu?
Daphne kampt nu nog steeds met PTSS, omdat er geen goede hulp is geweest, zo vertelt ze. ‘Er was geen erkenning voor de emotionele onveiligheid in mijn ouderlijk gezin en er werd onvoldoende geluisterd door de hulpverleners. Door mijn PTSS kan ik niet zelfstandig voor mijn kind zorgen. De situatie is nog steeds ingewikkeld, maar ik sta 100 procent achter mijn keuze. Ik heb er wel spijt van dat ik het contact met mijn ex niet eerder heb verbroken. Met mijn zoon, die inmiddels 12 is, gaat het goed. Ik vroeg laatst aan hem: “Welk cijfer geef jij je leven?” Hij gaf het een 8.5. Je hoort zo vaak dat kinderen beter af zijn als je een abortus pleegt, maar mijn kind is blij met zijn leven en functioneert goed, ondanks de omstandigheden waarin hij opgroeit.’
Daphne heeft ook de Mars voor het Leven bezocht. Een positieve ervaring, zo zegt ze zelf. ‘Het was een prachtige dag. De sfeer was fijn, liefdevol, rustig en respectvol. Totaal niet veroordelend. Er werd juist stilgestaan bij de waarde van het ongeboren leven en de vrouw die het kind draagt. Voor mij was het ook een stuk heling; ik voelde me vergeven door God. Ik ben niet heel gelovig opgevoed, maar wel gedoopt. Ook zat ik op een christelijke school. Later heb ik ervaren dat God – toen mijn leven de mist in ging – mij liet zien dat ik niet de goed kant op ging. Daardoor ging ik naar de kerk. Ik was bang voor de veroordeling en bang dat ik niet meer bij God mocht komen omdat ik zo veel fouten had gemaakt. Maar Hij is mijn houvast. Ik vind heling in de wetenschap dat God liefde is.’
Tot slot geeft Daphne nog een advies aan vrouwen die onbedoeld zwanger zijn. ‘Ik vind het moeilijk, omdat iedere situatie anders is. Maar wat voor mij heel belangrijk was, is dat ik een dieper gevoel had dat zei: ik houd van mijn kind. Je moet achterhalen wat je ten diepste wilt. Dat gevoel is vaak aanwezig en moet je niet negeren.’
* De naam van Daphne is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Benieuwd naar andere levensverhalen? Klik dan hier!
